استاد پایور

 

متولد بهمن ماه 1311، تهران، فرزند علی پایور استاد زبان فرانسه، آشنا به نواختن سه‌تار، سنتور و ویلن که وی نیز این هنرها را از پدرش که از هنرمندان عصر قاجار بود فراگرفته و هنردوستی را به فرامرز فرزندش منتقل نمود. تولد درخانواده‌ای که اهل علم و هنربودند باعث شد تا فرامرز پایور از نوجوانی به موسیقی آشنا شود و برای توسعه و تکمیل آن از محضر ابوالحسن صبا استاد یگانه موسیقی به مدت بیش از هشت سال بهره‌مند شود.
در دوران فراگیری در کلاس درس استاد صبا، پایور تاحدی پیشرفت نمود که بعضاً صبا شاگردان دیگر را به او می‌سپرد و در اواخر عمر صبا همه شاگردان در رشته سنتور را استاد به کلاس پایور می‌فرستاد. پایور در نوازندگی سنتور به حدی رسیده بود که در موارد مختلفی استادش را همراهی کرد و در همین میان قطعاتی می‌ساخت و با صبا اجرا می‌کرد مانند گفتگو در شور (سنتور و یلن). برای دیدن تقدیر نامه استاد صبا چند ماه پیش از مرگش که برای استاد پایور نوشته به نقل از کتاب مردان موسیقی سنتی ایران اینجا کیلیک کنید.
بعد از صبا درحالی که پایور سبک خاصی را در نوازندگی سنتور ایجاد کرده بود از محضر اساتید دیگری چون عبدالله دوامی، نورعلی برومند، حاج آقا محمد ایرانی و ... استفاده‌ها برد و در این میان آنچه از منقولات ایشان می‌آموخت به خط نت درمی‌آورد و دراین حال آثار دیگری را که از قدما آوخته بود مانند رکن‌الدین‌خان و درویش‌خان و حبیب سماعی و دیگران را نیز به خط نت درآورد که برای از بین‌ نرفتن و تحریف نشدن بزرگترین خدمت ممکن بود که به مدد تسلط کامل وی برخط نت امکانپذیر شد تا حدی که نغمات و تصانیف را به نت بدون هیچ عیب و ایرادی درمی‌آورد که در کتاب 186 تصنیف عبدالله دوامی که به کوشش ایشان به چاپ رسید تصویر تأیید استاد دوامی موجود است برای دیدن تصویر این تقدیرنامه اینجا کیلیک کنید. درهمین حال از اساتید دیگر چون استاد حسین دهلوی و اصلانیان نیز مبانی آهنگسازی را آموخت. از سوی دیگر ادامه تحصیل ایشان در رشته زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه کمبریج صورت پذیرفت. پایور جوان مصداق بارز "میاسای زاموختن یک زمان" و "زگهواره تا گور دانش بجوی" بود.
در کنار تدریس سنتور در هنرستان موسیقی و دیگر کلاس‌ها تشکیل گروه پایور و گروه اساتید نیز امر مهمی بود که وی بدان مبادرت نمود و همچنین چاپ کتب وی که به صورت منظم و عمدتاً توسط خود ایشان انجام می‌گرفت همچون دستور سنتور، سی قطعه چهار مضراب، هشت آهنگ، شهرآشوب، مجموعه رنگ و پیش‌درآمد به دو نت سنتور و ویلن، دوره ابتدائی برای سنتور، قطعات مجلسی، دونوازی برای سنتور و تار (پرنیان) دو سنتور(فانوس) سنتور و فلوت (رهگذر) سنتور و ویلن(گفتگو) و ردیف چپ کوک برای سنتور که هرکدام در جای خود نقش مهم ارزشمند و تعیین کننده‌ای برای تربیت نوازنده به سبک صحیح ایشان از ابتدائی تا عالی را به بهترین نحو انجام داد. بی اقراق می‌توان گفت که عموم نوازندگان فعلی سنتور که بعضاً صاحب سبک در نوارزندگی هستند همگی تحت تأثیر سبک پایور بوده و سبک خود را بر پایه تکنیک پایور بنا نهادند و رنگ بوی کارهای پایور در آثارشان دیده می‌شود. چه بسیار سبک‌های که فقط برپایه حتی یک قطعه از ایشان پایه نهاده شده مانند تکنیک استقلال دو دست که با هنرمندی نوازندگان چیره، سبکی قابل تعمق شد. همچنین ایشان عمل کننده واقعی دستور شرعی "ذکات العلم نشره" هستند.
ایشان با شرکت در فستیوال‌ها و جشنواره‌های مختلف در ایران (جشن هنر و شب نیشابور  ...) و کنسرت‌های مختلف در اقصی نقاط ایران و جهان به همراهی گروه خود یا گروه اساتید در کنار شرکت دربرنامه‌های موسیقی رادیو و تلویزیون سهم بسزایی در اعتلای موسیقی سنتی خصوصاً ساز سنتور ایفا کرد تا جائی که در بین مردم نامش با سازش مترادف شد و سنتور را پایور و پایور را با سنتور می‌شناختند.
ایشان قطعاً تأثیرگزارترین، متعهدترین و متبحرترین نوازنده سنتور در تاریخ موسیقی ما بوده‌اند و در سال 1111 درجه عالی و نشان درجه یک هنر معادل دکتری را کسب نمودند.
استاد پایور از تاریخ 11111 به علت بروز عارضه قلبی در منزل بستری هستند و کمتر می‌توانند به فعالیت هنری ادامه دهند. برای ایشان از درگاه خداوند متعال آرزوی سلامتی و طول عمر
داریم.

مشکاتیان

 

پرویز مشکاتیان کار هنری خود را در شش سالگی با پدرش، مرحوم حسن مشکاتیان که استاد سنتورنوازی و آشنا با ویولن و سه‌تار بود، آغاز کرد.
مشکاتیان، ردیف میرزا عبدالله را نزد نورعلی برومند و داریوش صفوت و مبانی موسیقی ایرانی را نزد اساتیدی چون محمدتقی مسعودیه، عبدالله دوامی، سعید هرمزی و یوسف فروتن فراگرفت.
او کار سنتورنوازی خود را به شیوه رسمی در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی آغاز کرد و در این زمینه بسیار موفق کار کرد و کارهای بزرگ فراوانی را در زمینه آهنگسازی وسنتورنوازی به ویژه تکنوازی انجام داد.
وی در آزمون موسیقی باربد که به ابتکار نورعلی برومند برگزار می‌شد، به همراه پشنگ کامکار مشترکاً جایگاه نخست را به دست آورد.
مشکاتیان از سال 58 تا سال 67 با محمدرضا شجریان همکاری داشت که نتیجه این همکاری، آثار ماندگاری چون بیداد، آستان جانان، سِرّ عشق، نوا و دستان بود.
مشکاتیان، کتاب‌های فراوانی در زمینه سنتور و موسیقی ایرانی تألیف کرده ‌است.
خبرهای مربوط به زمان و مکان تشییع پیکر این هنرمند به زودی منتشر می‌شود

امیرناصر افتتاح

سال تولد : 1314

محل تولد : تهران

وی از کودکی به نواختن تنبک علاقه مند بود و هر وقت مکانی دست میداد شروع به نواختن می کرد.

                             

 او پس از اتمام تحصیلات ابتدائی برای ادامه تحصیل به دبیرستان رازی رفت و در این دبیرستان موفق به دریافت دیپلم شد . ولی در همین زمان پدرش به رحمت ایزدی پیوست و او را تنها گذاشت . فوت پدر برای او ضربه جبران ناپذیری بود و این ضربات تا آخرین لحظات وحیات این هنرمند با ارزش را راحت نگذاشت و پیوسته او را زیر ضربات روحی و روانی قرار می داد ، به طوری که او مردی کم حوصله و تند خو و عصبی شده بود با این همه انسانی بود شریف ، بی تکبر و با شخصیت و نمونه یک هنرمند درستکار و والامقام . او در اوایل نوجوانی نزد هوشنگ مهر ورزان که از شاگردان ممتاز استاد حسین تهرانی بود شروع به فراگیری نواختن ضرب کرد و پس از چندی نیز در خدمت استاد تهرانی نواختن ضرب را تکمیل کرد . این فراگیری به حدی بود که خود در مقام استادی قرار گرفت و شاگردان بزرگی چون محمد اسماعیلی ، آبتین اجلالی ، امیر بابک رکنی ، اصغری ، بهزاد رضوی ، محمود فرهمند بافی و رجبی را تربیت کرد که امروز هر کدام جائی والا در نواختن این ساز دارند امیر ناصر فتتاح در سال 1334 به رادیو رفت و همکاری خود را با ارکسترهای دیگر آغاز کرد ولی اوج کوفایی کار او ، زمانی بود که به برنامه های گلها راه یافت و در واقع او یکی از ستارگان درخشان این برنامه ها شد . شادروان امیر ناصرافتتاح ، دوستی عمیقی با اکپر گلپایگانی هنرمند دیگر گلها پیدا کرد و این دوستی تا آخرین روزهای حیات وی ادامه داشت . سرانجام فشار روحی و عصبانیت و نارسائیهایی که برای وی به وجود آمده بود ، منجر به سکته قلبی او شد و در یازدهم بهمن ماه هزار و سیصد و شصت و شش قلب پر مهر و صفای او در عنفوان جوانی از کار افتاد . او را در امامزاده طاهر به خاک سپردند

جهانگیر ملک

مرحوم جهانگیر ملک، در بیست و نهم بهمن ماه سال 1311 در تهران خیابان ری، کوچه آبشار، پا به عرصه وجود نهاد. علاقمندی ایشان نسبت به نوازندگی تنبک از همان دوران تحصیل در دبیرستان دارالفنون شروع شد. اکبر گلپایگانی، خواننده مشهور از دوستان مدرسه ای ایشان بود که در همان دوران تحصیل نیز با هم به تمرین موسیقی می پرداختند.

                                

در آن سالها جهانگیر ملک در محله دروازه "دولاب" (انتهای خیابان صفا) در نزدیکی منزل استاد حسین تهرانی زندگی میکرد. آقای حبیب الله نصیری فر در جلد اول کتاب "مردان موسیقی سنتی و نوین ایران" درباره نحوه آشنایی او با استادش حسین تهرانی، این چنین می نویسد:"روزهای که حسین تهرانی از منزل خارج میشد، او (ملک) استاد را با نگاهی ستایس انگیز دنبال میکرد و خجالت میکشید که موضوع عشق و علاقه خود را در خصوص نواختن ضرب (تنبک) با وی در میان بگذارد؛ رفته رفته حس کنجکاوی استاد تهرانی تحریک شده و روزی از وی می پرسد: شما چرا همیشه مواظب حال و حرکات من هستید؟ آیا کاری با من دارید؟ ملک با خجالت و دستپاچگی در جواب میگوید: بله، می خواستم اگر برایتان امکان داشته باشد نوازندگی ضرب را به من بیاموزید. استاد حسین تهرانی از وی میپرسد که منزل شما کجاست؟ آیا می توانی هر روز برای تمرین بیایی؟ ملک بلافاصله جواب میدهد، همین کوچه آبشار و در همسایگی شما. استاد که شوق و علاقه جهانگیر را در چهره او می بیند، قبول میکند که وی را تحت تعلیم قرار دهد"

البته به نظر کمی اغراق آمیز میرسد که آقای تهرانی از ایشان خواسته باشد"هر روز" برای تمرین و درس گرفتن به منزل او بروند و متاسفانه مشابه این مورد در این مجموعه چند جلدی کتاب ایشان به کرات دیده شده است.

جهانگیر ملک همیشه از استاد یگانه تنبک، حسین تهرانی تعریف و تمجید میکرد و هنر خود را مدیون زحمات و راهنمایی های اخلاقی ایشان میدانست و معتقد بود که شیوه تنبک نوازی اش همچون دیگر اساتید تنبک تحت تاثیر سبک و شیوه تنبک نوازی استاد حسین تهرانی است.( همانطور که پیش از این ذکر شد، با اینکه شاگردان حسین تهرانی اکثرا لحن های شخصی داشتند ولی به طور کلی از مکتب بزرگ تنبک نوازی نوین تهرانی بهره میبرند و به همین دلیل نسبت به نوازندگان نسل پیش از تهرانی، با تفاوتی قابل توجه می نوازند.) او نه تنها از حسین تهرانی، بلکه تمام کسانی که برای این ساز زحمت کشیده بودند به نیکی یاد و احترام میکرد و هیچگاه هنر دیگر همکارانش را نفی نمیکرد.

جهانگیر ملک در سال 1332 در گردهمایی دوستانه ای با استاد پرآوازه مرحوم علی تجویدی آشنا میشود و به درخواست وی قطعه ای را اجرا می نماید و استاد تجویدی تحت تاثیر شیوه نوازندگی او قرار میگیرد، تا جائی که ایشان را به رئیس وقت رادیو، مرحوم مشیر همایون شهردار معرفی میکند و بدین ترتیب اولین ثمره یادگیری، تمرین، عشق و علاقه خود را به ساز تنبک، اینچنین (در سن 21 سالگی) با شروع کار در ارکستر بدست می آورد.

او پس ازمدتی به ارکسترهای شماره یک، به رهبری مرحوم حسینعلی ملاح و مرحوم مهدی مفتاح – ارکستر شماره دو، به رهبری مرحوم مجید وفادار و مرحوم علی تجویدی- ارکستر شماره سه، به رهبری پرویز یاحقی و همایون خرم – ارکستر شماره چهار، به رهبری مرحوم عباس شاپوری- ارکستر شماره پنج، به سرپرستی بزرگ لشکری – ارکستر شماره شش به رهبری مرحوم حبیب الله بدیعی، دعوت به همکاری و نوازندگیش را آغاز میکند.

پس از تشکیل ارکستر گلها به دعوت زنده یاد حبیب الله بدیعی، همزمان با دیگر استاد بزرگ تنبک نوازی ایران، مرحوم امیر ناصر افتتاح به نوازندگی در این ارکستر میپردازد. این همکاری تا سال 1357 ادامه داشت و با پیروزی انقلاب کار و فعالیت او به مدت 10 سال به وقفه افتاد.

ملک، حبیب الله بدیعی را بهترین دوست خود میدانست و اعتقاد داشت با غروب زندگی این استاد بزرگ موسیقی ایران، حیات هنریش و دیگر دوستان او نیز به زوال کشیده شد. از سلسله همکار های او با رادیو می توان به برنامه های: گلهای جاویدان، گلهای تازه، گلهای رنگارنگ، یک شاخه گل، برگ سبز و شاعران قصه میگویند و نیز برنامه تکنوازان که زیر نظر مرحوم محمد میرنقیبی اداره میشد که از لحاظ شماره از 101 شروع و تا برنامه 778 اجراء و ضبط شد که ایشان با نقش نوازنده در حدود پانصد و پنجاه برنامه را به اجرا گذاشت.

جهانگیر ملک را با وجود این تعداد اثر ضبط شده میتوان، پرکارترین هنرمند موسیقی ایران (و شاید جزو پرکارترین های جهان!) نام برد. البته واضح است که به خاطر خصوصیت بداهه بودن بسیاری از آثاری که او با همکاری دیگران ضبط کرده، تعداد کثیری از این آثار از کیفیت مناسبی برخوردار نباشند و نه تنها تعداد آثار بالا همواره در موسیقی عمل نیکی نیست، بلکه می تواند بر روی شنونده تاثیر عکس و مخرب نیز داشته باشد.

این همکاری با رادیو تا آخرین روزهای حیات ایشان ادامه داشت. علاوه بر اجرای های رادیویی ایشان اجراهایی را در جشنواره های موسیقی و برنامه های مختلفی در تهران و شهرستانها و نیز کنسرتهایی به نفع مسلولین بیمارستان ابوحسین، بیماران امین آباد، ندامتگاه دادگستری و دانشگاه تبریز به اتفاق هنرمندان، علی تجویدی و حسین تهرانی به عهده داشت.

جهانگیر ملک کنسرت هایی را در خارج از مرزهای ایران از جمله: آمریکا، انگلستان، آلمان، شوروی، ایتالیا، ژاپن، مکزیک، افغانستان، کویت، عربستان و یمن، همچنین شرکت در جشن های نوروزی دانشجویان ایرانی مقیم اروپا و امریکا برای شناساندن موسیقی کشورش با همکاری دیگر دوستان هنرمند خود برگزار نموده بود.

حسین تهرانی

کودکی به نواختن ضرب علاقه وافری داشت و همین امر ، عاقبت او استاد بی نظیری در نواختن تنبک کرد که و شاگردان بزرگی را تربیت کرد که هر یک از ایشان خود استادی شدند. حسین تهرانی نواختن ضرب را ، نزد استادی مثل : رضا روانبخش ، مهدی قیاسی ، کنگرلو و اسماعیل که در نواختن این ساز تبحر داشتند ، فرا گرفت و با سبک و سیاق نواختن آنان آشنائی کامل پیدا نمود و در سال 1318 با استاد ابوالحسن صبا آشنا شد و نکات بسیاری را از این استاد بی جایگزین فرا گرفت .

             

خاطراتی در مورد حسین تهرانی

 یک سال پس از این تاریخ که در رادیوتهران گشایش یافت همکاری خود را با رادیو آغاز کرد و در سال 1323 به مدرسه موسیقی علینقی خان وزیری رفت و تدریس نواختن تنبک را در این مدرسه به عهده گرفت و کار خویش را تا سال 1328 که هنرستان موسیقی ملی به همت شادروان روح الله خالقی شروع به کار کرد ، ادامه داد . استاد حسین تهرانی برای اولین بار گروه تنبک نوازی را تشکیل داد و برای آنها قطعاتی را تنظیم کرد که خود موجب پیشرفت هنرجویان میگردید . او دستوری برای اموزش ضرب تدوین کرد که پوست تنبک را از لحاظ طنین صدا به سه قسمت میکرد و با انگشت گذاری روی ناحیه مرکزی ، ناحیه میانی و ناحیه کناری هنرجویان توانستند به اسانی فرق صوتی و طنین این سه نقطه مختلف را متوجه شوند . تهرانی برای 10 انگشت مجموع دستان چپ و راست اعتبار خاصی قائل بود و تاًکید داشت که نوازنده تنبک باید از هر کدام این انگشتان در جای خود به موقع بهره گرفته و از آن استفاده نماید . اصولا امر نواختن ضرب با دستورات این استاد بی نظیر به اوج اعلای خود رسید به خصوص « ریز پلنگ » که شاگردان وی مثل امیر ناصر افتتاح در نواختن آن تبحر داشت ، حسین تهرانی توسط شادروان روح الله خالقی به برنامه گل ها دعوت شد و او با این برنامه مشغول همکاری شد . زنده یاد استاد حسین تهرانی به نواختن ضرب در موسیقی ایرانی اعتبار فراوان بخشید ، سین تهرانی همیشه میگفت ضرب قلب موسیقی است. اصولا هر حرکت انسان ریتم به خصوصی دارد، راه رفتنش، حرف زدنش، نشست و برخواستنش، و او بود که برای نخستین بار به کمک شاگردانش یک کنسرت بزرگ ضرب در تلویزیون تشکیل داد. مهارت حسین در تجسم حرکت قطار بقدری زیاد بود که اگر چشمت را می بستی خود را در قطار شهر ری و ماشین دودی میدی با همان سر و صداها و خصوصیات همیشگی، متاسفانه پس از حسین افرادی پیدا شدند که خواستند هنرش را و شخصیتش را نفی کنند. در حالی که حسین تهرانی و هنرش و از همه مهمتر بزرگواری و انسانیتش فراموش شدنی نیست.

خصوصیات اخلاقی حسین تهرانی به گونه ای بود که گاهی هنر او را تحت تاثیر قرار داده بود و مثل جمله معروفی که خود همواره میگفت، مردم از تهرانی ۹۹ درصد به عنوان جوانمرد یاد میکنند و ۱ درصد به عنوان هنرمند! البته دلیل این موضوع غریزی بودن زبان محبت است که همه آن را درک میکنند ولی زبان موسیقی را مردم عامی تا حد کمتری میشناسند. اهل فن میدانند که هنر تهرانی هنوز هم یکتاست.

اکبر مشکین در نامه ای یک هفته قبل از مرگ تهرانی به سردبیر مجله جوانان ر.اعتمادی اینطور نوشت: اعتمادی جان من مطلبی دارم که فکر میکنم اگر در" جوانان" طرح شود و جوانان این مملکت بخوانند به اشاعه و توسعه مکتب جوانمردی و آئین و اخلاق ایرانی که تو دنبالش هستن کمک میکند.

میدانی من یکی ار دوستان حسین تهرانی استاد بزرگ ضرب بودم. من همیشه می دیدم که حسین زیر نامه هایش به جای امضا عدد۶۳ میگذارد. یکروز دل به دریا زدم و پرسیدم حسین جان چرا تو ۶۳ امضا میکنی؟ جواب داد: تا به حال این موضوع را به کسی نگفته ام ولی حالا میگویم: ناهار در منزل آقای سین دعوت داشتیم. من بودم و دوست دیگر. وقتی وارد خانه شدیم آقای سین مستخدمش را صدا زد و گفت برو نان و کباب و مخلفات را بخر و بیار. مستخدم رفت و خرید و برگشت و مشغول شدیم، بعد از ناهار آقای سین رفت و سراغ بقیه پول ها که باید ۶۳ تومان می بود، اما آنجا نبود... یک مرتبه دیدم مستخدم زیر شلاق فریاد میکشد. او از ته دل فریاد زد و گفت: به علی قسم من برنداشتم. این فریاد یا علی بند بند استخوانم را به ناله در آورد.

حسین تهرانی و داریوش صفوت

نفهمیدم چه میکنم، خودم را روی مستخدم بیچاره انداختم ُ دو سه شلاقبه سر و صورتم خورد و در همان حال فریاد زدم: ۶۳ تومان را من برداشتم... ببخشید این بیچاره را نزنید... مرا بزنید. بعد ۶۳ تومان از جیبم دادم و از آن خانه گریختم، اما این ماجرا، عجیب در روحیه ام اثر کرده و از خودم میپرسم چرا ما انسانها آن قدر در حق دیگران ظلم میکنیم؟ چرا به مردم تهمت ناجوانمردانه میزنیم؟ از آن روز برای اینکه هیچ وقت ماجرا را فراموش نکنم و همیشه یادم باشد۶۳ را امضای خودم قرار دادم.

خطیبی میگوید: حسین تهرانی و صبا دو یار جدا نشدنی و صدیق و با وفا بودند. من حسین و صبا را روزها و شبهای زیادی در خیابانها و محافل و مجالس دیده ام. هر دو درویش، هر دو پاکباز و خاکی بودند و همیشه احترام یکدیگر را نگه میداشتند. پاتوق شبانه حسین دکه ای بود در چهار راه سید علی که شکری نوازنده معروف تار و ادیب السلطنه و بسیاری از افراد سرشناس به آن محل رفت و آمد میکردند. منظم، وقت شناس و خوش قول بود. چند تن از شاگردان او در جامعه هنری ایران، هنرمندان انگشتنمایی شدند. اینها افرادی بودند که ماهها و سالها تحمل کم حوصلگی و گاهی هم تندخویی استاد را کرده بودند، حسین تهرانی آدمی بود صریح اللهجه که حرفش را بدون پروا ولی مودبانه میزد. در جریان تهیه اولین فیلم ناطق فارسی (طوفان زندگی) حسین تهرانی، خالقی و بنان شرکت داشتند. آنروزها دستگاه ضبط صدا در ایران کامل نبود... فیلم طوفان زندگی به دلیل نقص فنی گاهی لبهای هنرپیشگان به حرکت در می آمد ولی صدا لحظاتی بعد به گوش میخورد! پس از اینکه فیلم در سینما رکس به روی پرده آمد، مردم برای تماشای آن سرو دست میشکستند ولی پس از پایان سانس اول حسین همچنان در سالن نشسته بود و تکان نمیخورد! بالاخره کنترل چی به سراغش آمد و گفت: ببخشید آقا فیلم تمام شده. حسین پاسخ داد: من نشستم صدا ها را هم بشنوم و بروم!

ناصر فرهنگفر

ناصر فرهنگ فر در چهارم آبان ماه ۱۳۲۶ هجرى شمسى در شهررى متولد شد. پدرش که کارمند شهربانى بود تار مى نواخت و عمویش تمبک، با این وجود پدر مخالف ساز زدن ناصر بود، اما حضور در چنین خانواده هنرمندى روح هنرمند ناصر هفت ساله را به سوى موسیقى مى کشید، مادر با مهر کوزه هاى گلى یا گلدان را پوست کشیده و در اختیار ناصر قرار مى داد. او هم به طور مخفیانه بر روى آنها ضرب مى نواخت. تا اینکه تمبک قدیمى عمویش را که عمرى ۱۰۰ساله داشت، خریده و با آن شروع به نواختن ضرب مى کند. استعداد و نبوغ خاص وى به همراه علاقه و اشتیاق شدیدش نسبت به شعر و موسیقى، مقدمات پیشرفت وى را فراهم مى کرد. مقدمات ضرب را نزد یکى از اقوام دور خود که از شاگردان امیر ناصح  افتتاح بود فرا مى گیرد. ناصر فرهنگ فر علاقه خاصى به حسین تهرانى ضرب نواز مشهور داشت و همواره آرزوى دیدار او را در دل مى پروراند، تا اینکه روزى در مجلسى حضور داشته و مشغول تمبک نوازى بوده که حسین تهرانى وارد مى شود، اجراى موسیقى را به احترام ورود وى قطع مى کند. تهرانى مى گوید: صدا مى شنیدم، چرا قطع شد، ادامه بدهید. موسیقى ادامه پیدا مى کند. تهرانى که خود نوازنده چیره دستى در تمبک بود متوجه نوازندگى ناصر فرهنگ فر جوان مى شود و استعداد شگرف او را درک کرده و آینده درخشانى را در تمبک نوازى براى او پیش بینى مى کند.این ماجرا باعث مى شود که ناصر مدت کوتاهى را نزد استاد حسین  تهرانى به شاگردى ضرب بپردازد.

           

 حسین تهرانى که سال هاى پایانى عمر را مى گذراند شیوه تمبک نوازى او را تائید کرده و او را به نزد محمد اسماعیلى مى فرستد.فرهنگ فر طبع و قریحه خاصى در سرودن شعر و غزل داشت. در شعر متمایل به ایرج میرزا بود و اشعار طنز گونه اى از خود برجا گذاشت.اولین غزلش را در سن ۱۲سالگى سرود. غزلى که فقط چند بیت از آن باقى مانده است.
تا اشک من ترانه غم ساز مى کند
صدها هزار عقده دل باز مى کند
سرفصل داغ و درد مرا در کتاب عمر
افسانه نگاه تو آغاز مى کند
ناصر فرهنگ فر در خوشنویسى و خطاطى هم دستى داشت. پدرش که مخالف نوازندگى او بود روزى خط خوشنویس معروف استاد کاوه را به همکارانش نشان مى  دهد و مى گوید که دست خط پسرم است. این موضوع باعث مى شود که ناصر براى یادگیرى خط خوشنویسى هم اقدام کند و به سراغ خوشنویسى مى رود و مدتى را در محضر استادان حسن و حسین میرخانى تعلیم خط مى بیند و در این رشته هم موفق ظاهر مى شود.در سال ۴۲ با تاسیس مرکز حفظ و اشاعه موسیقى، فرهنگ فر آزمون تمبک مى دهد و از طرف نورعلى برومند و دکتر صفوت به عنوان مدرس و نوازنده تمبک در این مرکز به فعالیت مى پردازد. در سال ۵۰ همکارى با رادیو تلویزیون ملى را آغاز مى کند و در برنامه هاى مختلفى نظیر جشن هنر، گل هاى تازه و گلچین هفته شرکت مى کند.با تشکیل گروه شیدا در سال ۵۴ به عضویت این گروه درمى آید و دو سال بعد با گروه عارف وارد همکارى مى شود تا اینکه با تاسیس کانون چاووش در این مجموعه هم حضور پیدا مى کند.ناصر فرهنگ فر کنسرت هاى متعددى را با گروه عارف، شیدا و چاووش اجرا مى کند که از ماندگارترین و معروف ترین آنها مى توان کنسرت راست پنج گاه حافظیه شیراز را که ساخته محمدرضا لطفى با آواز محمدرضا شجریان بوده نام برد.
ناصر فرهنگ فر پس از یک  دوره کناره گیرى و انزواى کارى در مرداد ۱۳۷۶ در ۵۰ سالگى چشم از جهان فروبست

بهمن رجبی

بهمن رجبی در سال 1318 در یکی از محله های فقیر نشین رشت متولد شد.

                
بهمن رجبی تنبک نواز، نویسنده، محقق و سخنور نظام موسیقی ایران می باشد.
وی دو کتاب تحققی و دو کتاب آموزشی داردو
دو کتاب تحققی او عبارتند از:
1- تنبک و نگرشی به ریتم از زوایای مختلف.( کتاب اول )
2- تنبک و نگرشی به ریتم از زوایای مختلف.( کتاب دوم )
که کتاب دوم تحقیقی وی مشتمل بر سه فصل است:
1- آیا در رشته ی تنبک نوازی هر نوازنده الزاما هنرمند هم است؟
2- رد تحریم موسیقی در تشیع.
3- جامعه شناسی ریتم.
ودو کتاب آموزشی وی در زمینه ی هنر والای تنبک نوازی عبارتنداز:
1- آموزش دوره ی ابتدایی و متوسطه.
2- آموزش دوره ی عالی وفوق عالی.
بهمن رجبی تکنوازی ودو نوازی تنبک و همکاری با

سازهای ملودیک را از سال 1350 نشان داده است.
آخرین اجرای تکنوازی، گروهنوازی خود را با سازهای ملودیک

در سال 1384 با ارکستر ملل به رهبری پیمان سلطانی اجرا کرده

که طی آن از تکنوازی ( که تجسم ریتمیک قسمت اول قطعه ی موتزارت بود )

با تنبک نوازی خود ، قطعه را نیز پیاده کرده است.
بهمن رجبی در حال حاضر 66 سال سن دارد او در این سن قدرت زیادی برای نواختن تنبک دارد.
یکی از قطعات معروف تنبک نوازی که مطعلق به بهمن رجبی است

 قطعه ی معروف به گفتگوی چپ و راست است

که در کتاب عالی و فوق عالی وی موجود است.
او در دو کتاب آموزشی خود قطعه ای از قطعات ملودیک

موسیقی ایرانی را با ریتم تجسم کرده است مانند:
قطعه ی ( در قفس ) که نغمه ای است از ابولحسن صبا .
قطعه ی زیبای دیگری که انسان را به یاد کودکی

 می اندازد قطعه ی زیبای -اتل متل توتوله- است.
بهمن رجبی وابسته به هیچ یک از نهادهای موسیقی -چه دولتی و چه غیر دولتی - نبوده ودر آینده نیز نخواهد بود!
او از ورزشها ورزش کوهنوردی را برگزیده است.
چرا که ...
بهمن رجبی در مورد تکنوازی تنبک معتقد است که نوازنده باید دو ویژگی داشته باشد:
1- قدرت اجرایی         2- ظرافت اجرایی
که در پس وپشت آن ، خلاقیت آشکاری نهفته است.
به عبارت دیگر تار قدرت و پود ظرافت.
در مورد مکتب بهمن رجبی قابل ذکر است که بگویم یکی از تکنیک های این مکتب این است

 که عکس و بر گردان ، خیلی از قطعات موجود در کتابهایش هم نوشته و می نوازد.
یکی دیگر از ویژگی های مکتب وی این است که میزان هایی از گذشتگان گرفته و آن را به زیبایی هر چه تمام تر بسط و گسترش

داده که نمونه ی آن هشت میزان از میزان های زنده یاد...

 ( امیر ناصر افتتاح ) است که آنها را بسط و گسترش داده و سه قطعه ی مستقل
بوجود آورده است.
از کارها ی بزرگی که بهمن رجبی برای تنبک نوازی ایران انجام داده است ساخت
ریزهای شانزده گانه است ؛ و یکی دیگر ، بسط و گسترش ریتم های مطربی است

 توام با ظرافت که زمان آن حدود 12 دقیقه است.
او زنده یاد... حسین تهرانی را به عنوان پدر تنبک نوازی و از زنده یاد...

امیر ناصر افتتاح به عنوان معلم بزرگ تنبک نوازی ایران یاد می کند.